16 apr plan voor na de crisis
Er zijn maar weinig branches die niets merken van de crisis waar we middenin zitten. Ook ik kan niet alles zomaar online doen. Waar ik creatief kan zijn verzin ik graag een oplossing om ‘gewoon’ aan het werk te blijven. Sommige activiteiten vragen nu eenmaal een samenkomst van mensen, wat op dit moment onmogelijk is. Ik hoop, zoals velen met mij, dat we op korte termijn weer een beetje terug kunnen naar wat een maand geleden nog gewoon was.
Omdat ik normaal gesproken één of twee trainingen per week geef, is er veel werk voor mij tijdens de (intelligente) ‘lockdown’ weggevallen en heb ik het nu minder druk. Waarom precies weet ik niet, maar corporaties hebben ook minder te doen. Veel mensen zitten alleen thuis en corporaties hebben het rustiger. Dit zijn twee constateringen die mij tot een nieuw inzicht brachten.
Corporaties gaan in deze tijd mensen, vooral ouderen, bellen omdat ze alleen thuis zitten. Om even wat aandacht te geven en te checken of ze hulp nodig hebben. Bewoners waarderen dat heel erg. Ze vinden dat fijn. Aandacht doet nu eenmaal wat. Ook maken sommige corporaties extra schoon in de portieken, of komen ze langs met een aardigheidje. Daar is nu tijd voor terwijl dit anders niet het geval is. Of het heeft dan geen prioriteit.
Eigenlijk zou die aandacht van de corporatie voor de bewoners standaard moeten zijn. Part of the deal, zeg maar. Elke keer als ik een renovatieproject heb krijg ik van bewoners door dat ze de corporatie missen. Dat ze te weinig horen van de corporatie. Er is vaak te weinig tijd voor om in de wijk te zijn als er niet écht iets is.
Tijdens de uitvoer van renovatieprojecten houd ik vaak spreekuur in een kantoor (keet) op de locatie van het project zelf en dan kunnen mensen binnen lopen met vragen en opmerkingen over de werkzaamheden. Wat je dan merkt is dat mensen niet speciaal naar het spreekuur toekomen maar mij bellen of aanschieten als ik op de locatie rondloop. Wat ook opvalt is dat mensen graag alleen even een babbel maken of een kop koffie drinken. (of een biertje ;)) Ze zeggen niet voor niks dat ze ons gaan missen als wij na afloop van een project weggaan. Kortom, mensen hebben behoefte aan mijn aanwezigheid of die van m’n collega van de aannemer om ons te kunnen aanspreken over de stand van zaken van het project.
Als een corporatie het zelf moet doen, dus buiten een project om in een tijd dat de corporatie het druk heeft, zegt deze geen tijd te hebben. Het argument om niet een spreekuur te draaien op locatie is dat er (vrijwel) niemand komt of mensen alleen een kop koffie willen drinken en willen kletsen. Daar heeft de corporatie geen tijd voor (over). Het is misschien logisch dat een corporatie efficiënt omgaat met de tijd. Maar ik weet dat er erg veel behoefte is aan die babbel. Vaak hebben mensen een verkapte vraag. Zo had ik van de week een bewoner die zich zorgen maakte over de huidige coronamaatregelen. Ze wilde daarover praten. Niet zo gek natuurlijk.
Wat zou het fijn zijn als daar vaker tijd voor vrijgemaakt wordt, ook als er geen coronacrisis is. Gewoon altijd een spreekuur houden en een wandeling maken door de wijk met de jas van de corporatie aan. Daar is bij de bewoners overduidelijk behoefte aan. Puur intermenselijk contact. Is dat een plan voor na de crisis?