02 dec Individueel gesprek met huurder levert écht iets op
We zijn vaak druk met participatie. We zijn bezig bewoners te betrekken bij een proces dat gaande is: een renovatie- of herstructureringstraject of nieuwbouw. We doen dit omdat het moet, maar het vermindert ook vaak weerstand (denken we). Ik zou daar echter graag nog wat verder in gaan. Tegelijkertijd bedenk ik me: in hoeverre zitten bewoners hierop te wachten? Ik zie problemen en dingen die ik wil oplossen, zoals eenzaamheid of armoede. Niet dat ik de illusie heb dat ik armoede kan oplossen, maar ik kan wel ontdekken wanneer ik met iemand in gesprek ben of die hulp nodig heeft bij zijn financiële administratie bijvoorbeeld. Dat ben ik ook concreet tegengekomen. Die persoon was niet zozeer tegen de werkzaamheden die de corporatie van plan was uit te voeren, maar hij zag op tegen de huurverhoging die daarbij kwam kijken. Toen ik dat terugkoppelde aan mijn opdrachtgever, de woningbouwcorporatie, kreeg ik te horen dat de corporatie daarover graag in gesprek wilde met de bewoner. Dat vind ik mooi. Dat ik vanwege werkzaamheden in gesprek ga met iemand en dan een hulpvraag hoor, waarmee ik iets kan doen.
We organiseerden een keer aan het eind van een renovatietraject een barbecue. Dat doen we vaker als een groot project is afgerond. Er kwam daar een oudere (80+) vrouw, een weduwe, met haar rollator aan geschuifeld. Ik wist dat ze zou komen. Ik heb haar verwezen naar waar ze moest zijn en ben toen weer met andere mensen in gesprek gegaan. Enige tijd later zag ik haar weer weggaan met haar rollator. Toen ben ik achter haar aangelopen en heb ik haar gevraagd waarom ze nog niks had gegeten en gedronken. En toen zei ze: ‘Ik weet niet hoe dit moet …’ Er waren buurtgenoten maar daar ging ze niet zomaar mee om. Ik vond dat aandoenlijk. Vervolgens heb ik haar naar een tafel met leeftijdsgenoten begeleid en wat te eten en te drinken gebracht. Later zag ik haar zitten praten en lachen met haar buurtgenoten. Zij heeft dus een drempel moeten slechten om naar die barbecue te gaan en het daar leuk te hebben. Dus of mensen behoefte hebben aan wat we organiseren, is voor iedereen verschillend.
Zo zat ik met een bewonerscommissie aan tafel een sloopproject voor te bereiden. Die mensen zitten daar om namens andere huurders geïnformeerd te worden en mee te denken. Ik denk dan dat het fijn voor hen is om betrokken te worden. Ik realiseer me inmiddels dat ze soms helemaal niet beseffen wat hun positie is en hoe bijzonder het is wat we doen. Ze zitten daar vooral met een angstige blik op de toekomst waarin hun huis gesloopt wordt. Hoe het precies zit maakt niet uit, als de sloop maar zo lang mogelijk wordt uitgesteld.
Een ander voorbeeld: we bieden weleens rustwoningen aan om te gebruiken tijdens een renovatie. Daar kun je als huurder dan overdag vertoeven om minder hinder van de werkzaamheden te hebben. In zo’n ruimte kunnen meer mensen terecht voor koffie en thee. Je zou er kunnen werken bijvoorbeeld en je lunch klaarmaken. Soms organiseren we zelfs kookworkshops. Wat we dan zien is dat er van die rustwoningen heel weinig gebruik wordt gemaakt. Waarom? Omdat mensen niet bij elkaar in een ruimte willen zitten. Soms komt dat doordat verschillende culturen niet matchen. Dus we bieden leuke dingen aan, maar de mensen waarvoor we dat doen, willen dat vaak niet. Zij waarderen het niet.
De oplossing is in mijn ogen een persoonlijkere benadering. Vraag het de mensen wat ze willen en niet willen. We doen tevredenheidsonderzoek na afloop. Vaak hoor ik dan terug dat huurders contact met de corporatie hebben gemist. Het bouwbedrijf is vaak zichtbaarder in de wijk en geeft soms 06-nummers af. Maar de vertegenwoordiger van de corporatie is minder zichtbaar en bereikbaar omdat die vaker op kantoor zit, geen 06-nummer geeft of mag geven. Soms is dat beleid.
Er is een spreekuur waarop bewoners met vragen wekelijks langs kunnen gaan. Maar dat doen bewoners vrijwel niet, want ze willen niet voor zeurpiet doorgaan. Mensen hebben wel behoefte aan contact, maar als een corporatie daarvoor iets organiseert, komt er bijna niemand. Persoonlijk naar de bewoners toe gaan is in mijn ogen de beste methode om iet te weten te komen. Gewoon aanbellen. Mensen die echt iets te melden hebben, doen heus de deur open. Daar zit je dan zo een uur te praten. Maar ja, dat kost veel tijd en dus geld …