01 nov Levenservaring graag!
Levenservaring krijg je (bijna) automatisch naarmate je langer leeft. Dat is een open deur, maar daarmee niet minder waar. Ik ben zelf blij met levenservaring, want die maakt mij een completer, meer betrokken mens. Bovendien komt die levenservaring enorm goed van pas in m’n werk als woonconsulent. Bewoners nemen meer van mij aan, en nog veel belangrijker: ik begrijp de problemen van de bewoners beter als mijnbetrokkenheid groter is. Ik begrijp het, omdat ik zelf die ervaring heb. Ik zal het illustreren met wat ik van de week heb meegemaakt.
In een project moest ruimte worden gemaakt op het balkon bij bewoners. Er komen nieuwe kozijnen in de appartementen en er gaat onderhoud gepleegd worden aan de buitenzijde. Kortom het balkon moet leeg. Dat is overigens niet uniek. De meeste mensen werken daar gewoon aan mee, maar sommige kunnen spullen die in de weg staan niet verwijderen (fysiek niet toe in staat) of willen het niet doen (hakken in het zand). Zo had ik van de week te maken met een mantelzorger die een ouder Turks echtpaar vertegenwoordigde. Die mensen zijn analfabeet en niet mobiel. Zij wilden de schotel die bij hen op het balkon staat niet weghalen, omdat die hun contact met de buitenwereld en thuisland vormt. Tegenwoordig heb je alternatieven voor zo’n schotel, maar die kosten meer. Bovendien zijn wat oudere mensen nu eenmaal gewend aan wat ze hebben en niet altijd bereid om zich te verdiepen in innovaties. En zeker deze mensen niet, want de vrouw van het echtpaar bleek ook Alzheimer te hebben. Aan haar valt het niet uit te leggen dat er een alternatief is voor een schotel. Dat snap ik erg goed, omdat ik weet wat Alzheimer bij iemand teweeg kan brengen. Ik heb er zelf mee te maken, omdat mijn vader eraan lijdt. Veel mensen begrijpen niet wat Alzheimer met iemand doet. Dat valt hun ook niet kwalijk te nemen. Maar het kan tot veelmisverstanden, onbegrip en zelfs ruzie leiden.
Omdat ik dus wél weet wat Alzheimer bij iemand en zijn of haar omgeving veroorzaakt, heb ik de neiging extra m’n best te doen om die mensen zoveel mogelijk te ontlasten, of ben ik in ieder geval beter in staat me in te leven in hun situatie. Zo ben ik gaan informeren wanneer het werk op hun balkon exact begint en hoe lang het precies duurt, om het gemis van de schotel zo kort mogelijk te maken. Dat wa snatuurlijk lastig te zeggen. De bouwlieden werken in een ‘treintje’ en samen met verschillende onderaannemers. Soms moeten ze elders wat doen en blijft het werk op zo’n balkon heel even liggen. Althans zo komt het over voor eenbewoner. Het wordt gewoon tijdig afgerond, maar ik kon niet op een dag nauwkeurig aangeven wanneer ze op dat specifieke balkon bezig zouden zijn. Wél had ik meegedacht. En dat werd opgemerkt. De mantelzorger vond de uitkomst niet leuk, maar begreep het gelukkig wel. Ze voelde zich gehoord en begreep ook de grenzen aan wat tijdens werkzaamheden voor bewoners gedaan kan worden om hen te ontzorgen en ontzien.
Als je 25 bent heb je minder levenservaring en dan is het niet raar als je in zo’n situatie ongeduldig wordt. Of niet snapt waarom iemand een nieuw systeem niet in huis haalt en begrijpt. Het is alleen niet handig. Dat ik wat ouder ben, heeft meerwaarde. Bewoners tonen bij mij meer begrip als de grens van wat mogelijk is wordt bereikt. Ik krijg vaak zelfs expliciet een bedankje van oudere bewoners voor het luisteren naar hun verhaal. Begrip tonen en aandacht hebben voor bewoners, dát is belangrijk, dáár gaat het om …!
Philippa Wadsworth